Gisteren bezocht ik samen met mijn vriendin een concert van Pieter de Graaf in de Waalse Kerk in Breda. Ik dacht een neo-klassiek piano concert te bezoeken maar wat zat ik er (voor een groot deel) naast. We werden aangenaam verrast door het ongenaakbare talent van een artiest die zich tijdens zijn optreden compleet overgeeft aan het publiek. Het druk mee bewegen en regelmatige geschreeuw was eerst wat onwennig, en in het begin storend, maar hoe verder het concert vorderde hoe meer zich dat ontwikkelde naar waardering. Zoals Pieter zelf verwoordde heeft hij als artiest een dwangstoornis ontwikkeld die hem helpt elke toon voor de volle honderd procent te ervaren. Hoogtepunt van het concert was de set rond het nummer Maximilian’s Masterplan. Een neo-klassiek piano nummer dat hij met behulp van een loop station en synthesizers al improviserend naar een fantastisch hoogtepunt bracht. Op het album Fermata vind je een gepolijste versie van het nummer. Pieter toert de komende maanden nog langs een aantal podia in Nederland dus genoeg kansen om je te laten verrassen door deze unieke artiest!